Aι συνθήκαι

Γνωριστήκαν όπως γνωρίζεται όλος ο κόσμος. Τίποτα εξαιρετικό, τίποτα ιδιαίτερο. Κάποιοι φίλοι, αυτός εκεί, εκείνη εκεί, ανταλλάξαν χαριεντισμούς και κοινότυπες ερωτήσεις. Κάποια ιδέα της συζητήθηκε και την ενθάρρυνε να την κάνει πράξη. Της έδωσε και ένα δύο συμβουλές. Μεγαλύτερος.

Τον πέτυχε ξανά στην ίδια παρέα, το ίδιο ήσυχος, το ίδιο στραβό χαμόγελο, το ίδιο ελαφρά ειρωνικός. Με ποια δικαιολογία πήρε το τηλέφωνο του δεν θυμάται πια αλλά το πήρε και πήρε την απόφαση ότι θα τον έχει. Γιατί έτσι. Της άρεσε η κίνηση του χεριού του όταν μιλούσε (πάντα η ίδια, πάντα κοντά στο σώμα του). Της άρεσε η παρατεταμένη σιωπή του. Το έξυπνο χιούμορ. Το χρώμα που φανέρωνε το άνοιγμα στο πουκάμισο του.

Τον έπεισε μέσα από κάποιο αστείο και βρεθήκανε να πίνουνε καφέ και να κάθονται αγκαλιά στον καναπέ του. Την φίλησε λίγο, αστειεύτηκε πολύ, την άγγιξε κάπου πολύ ιδιαίτερα στη φαντασία της και την άφησε να σιγοβράζει. Μιλάγανε πολύ – κυρίως εκείνη, μεγάλες κουβέντες των 20 χρόνων, κι εκείνος άκουγε με τη συγκαταβατικότητα που του έδιναν τα κάποια χρόνια παραπάνω. Τον φλέρταρε δημόσια, ξεδιάντροπα, φωναχτά κι εκείνος την χειριζόταν με το γάντι. Ποτέ δημόσια, ποτέ ανοιχτά, ποτέ κανείς και τίποτα. Κάποτε κοιμήθηκαν μαζί αλλά εκείνη δεν το θυμάται πια, την είχε φάει το άγχος να τον έχει. Τον κυνήγησε σαν έφηβη, την απέφυγε σαν ενήλικας.

-Θέλω να είμαστε μαζί.
-Όχι.

Την έκρινε μικρή, επιπόλαιη, κακομαθημένη. Λύσσαξε από τα νεύρα της και άφησε την ιστορία στην άκρη γιατί δέχτηκε την αλήθεια. Ελευθερώθηκαν να μιλάνε με τις ώρες, όταν βρίσκονταν, κι αυτό αραιά. Πού και πού άφηνε κάποιο υπονοούμενο εκείνη, πού και πού αυτός και ανέβασαν τον τοίχο λίγο πιο ψηλά.

Κάποτε βρεθήκανε μετά από καιρό, μιλήσανε πάλι, ήπιανε καφέ και τους βρήκε το ξημέρωμα στο δικό της καναπέ.
- Θες;
- Ναι.
Σεξ της έντασης, όχι της τρυφερότητας. Λυνόταν στα χέρια του, λυνόταν στα δικά της αλλά μετά ο τοίχος ήταν εκεί.
- Καφέ;
- Μμμμμ.

Στα λόγια, τους καφέδες και τις μπύρες ξεχυνόταν όλη η ζωή της, και λίγη από τη δική του. Επιφυλακτικός. Την συμβούλευε, την επικροτούσε, της έλεγε τα λάθη. Φίλοι της τύχης, μίλησαν πολύ, την κράτησε αγκαλιά στα κλάμματα και τις υπερβολές και μοιράστηκαν μαζί περιπέτειες, μικρά ταξίδια και αλκοόλ κάποιες νύχτες της πόλης.

Με τα χρόνια έμειναν τα όσα μοιράστηκαν σαν μυρωδιά από παλιά λεβάντα και ένα πάθος να υποβόσκει των συζητήσεων τους. Στο τηλέφωνο κανονίζανε να βρεθούνε και ψιθυριστά – ίσως και καθόλου – ακουγόταν από βαθιά “Σε θέλω…. Το σώμα σου να λιώνει στα χέρια μου”. Το άκουγε εκείνη, το άκουγε εκείνος κι όμως η συζήτηση παρέμενε στις λεπτομέρειες του ραντεβού. Την αγκάλιαζε τρυφερά, τον φιλούσε στο μάγουλο και κάθε φορά μιλούσαν για ώρες ενώ κάτω από τα λόγια τους ακουγόταν ψιθυριστά – ίσως και καθόλου –“Σε θέλω… να γίνω λιώμα στο κρεβάτι σου”. Κάποιες φορές διαπραγματεύονταν το σεξ και όταν συνέβαινε δεν ξέραν πώς να συμπεριφερθούν μετά.
- Καφέ; έλεγε όποιος σηκωνόταν πρώτος.
- Μμμμμμ. Έγνεφε καταφατικά ο δεύτερος, γυμνός στο κρεβάτι και άρα ευάλωτος.

Δεν ήταν ποτέ ο χρόνος και οι συνθήκες κατάλληλες. Μπροστά σε φίλους, ήθελαν να βρεθούν μόνοι, να πουν κάτι δικό τους μόνο και μόνο για να ακουστεί ο πόθος πίσω από τα λόγια τους. Μόνοι τους μπλέκονταν πίσω από κανόνες του παρελθόντος – εκείνος την απέρριψε, εκείνη τον κυνήγησε – και μέναν σε κουβέντες φιλικές, αν και ειλικρινείς. Κάποτε έλειπε εκείνος, κάποτε έλειπε αυτή. Όχι από τον τόπο. Από την κατάσταση. “Οι συνθήκες,” μου είπε κάποτε εκείνη, “δεν είναι οι κατάλληλες”

Ποτέ δεν ήταν.

Κάποτε εκείνη ερωτεύτηκε απότομα. Ενθουσιάστηκε με κάποιον, βρεθήκαν να μοιραστεί τα νέα της. Έμεινε να την κοιτάει από την διπλανή καρέκλα, καλοκαίρι και τα μπράτσα της γυμνά. Έτσι γυαλίζαν τα μάτια της πάντα; Έτσι ήταν το στήθος της πάντα; Έτσι ήταν η μυρωδιά της πάντα; Ήταν πάντα τόσο αστεία; Έτσι πάντα, ήταν εκεί, και ξεχύλιζε ερωτισμό και πόθο; Την αγκάλιασε να το νιώσει (ψιθυριστά ακούστηκε – ίσως καθόλου – “να μπω μέσα σου, να ξέρω πώς είναι να βογγάς στο σκοτάδι″) κι εκείνη συνέχισε να γελάει. Την άφησε να μιλάει για τον έρωτα, για τον τρίτο, για τα σχέδια της. Το άκουσε κι εκείνη ψιθυριστά, πίσω από τις κουβέντες τους εκείνο το βράδυ – ίσως και καθόλου – “σε θέλω το ίδιο, λιώνω στη σκέψη σου το ίδιο” – μα το άφησε πίσω της στην ορμή της βραδιάς και τον φίλησε στο μάγουλο όταν την άφησε σπίτι της.

Βρεθήκανε ξανά και ξανά, χαθήκανε ξανά και ξανά. Λόγω συνθηκών.

‘Ενα βράδυ πριν βρεθούν άκουσε τον ψίθυρο πριν καν τον δει, ξεκάθαρα και δυνατά να αντηχεί στο μυαλό της “Να σε δω, να με κάνεις να τελειώσω στα χέρια σου, να σ’ακούω να με παρακαλάς”. Ξαφνιάστηκε όταν έπεσε στην αγκαλιά του και δήλωσε στο αυτί του την πρόθεση της. “Δε θέλω μπύρες. Πάμε τώρα σπίτι.” Ξημερώματα καλοκαίρι, το σεξ της έντασης και της οργής, ο έρωτας της τρυφερότητας δυο φίλων, το γαμήσι της ανυπονονησίας.
- Σ’αρέσει.
- Κι άλλο.
Απολυτότητες της νύχτας, αφέθηκαν εκεί μέχρι το χάραμα, να λένε και να κάνουν. Τσιγάρο, φιλί, ένα χάδι στο στήθος της, η πλάτη της να τεντώνεται στα τέσσερα, τα χέρια του να πιάνονται από τη μέση της. Κι άλλο… Να γελάει με τα φιλιά στη μέση του, να αναστενάζει με τα δάχτυλα του μέσα της, κι οι δύο στα σκοτάδια, υγρά φιλιά και λόγια πρόστυχα. Κι άλλο… Παρακάλια και παράπονα, το βλέμμα της μες τα μάτια του την ώρα που χύνει, το άνοιγμα των χειλιών της κι η ανάσα της κοφτή όταν χύνει εκείνη. Βαθιά ανάσα.

Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του, φίλησε το λαιμό του πριν αποκοιμηθεί.

Το άλλο πρωί σηκώθηκε πρώτος, την σκούντηξε στον ώμο απαλά.
- Καφέ;
- Μμμμμ, έγνεψε την κατάφαση και έπεσε στο μαξιλάρι. Έκανε το τσιγάρο της γρήγορα, έφυγε πριν αρχίσει η πρωινή κίνηση.

Χαθήκανε για καιρό, εκείνη άλλαξε, εκείνος άλλαξε. Καινούριες ιδέες, καινούριοι άνθρωποι. Κάποιοι καφέδες κι αυτοί αραιώσανε, μιλούσαν που και που στο τηλέφωνο, μοιράζονταν ακόμα νέα και ιδέες. Ακόμα φίλοι. Ακόμα με σημασία οι απόψεις τους. Ο ψίθυρος όμως πίσω από τις λέξεις είχε χαθεί.

Ένα καλοκαίρι – όχι πολύ μακριά στο παρελθόν – άρχισε να λιώνει η πόλη γύρω του. Η άσφαλτος μύριζε περίεργα, τα σκουπίδια ακόμα περισσότερο κι ούτε η θάλασσα δεν ήταν ανακούφιση. Περπατούσε προς τον ηλεκτρικό ένα μεσημέρι, ο ιδρώτας να κυλάει από το μέτωπο του όταν άκουσε γύρω του ψιθυριστά – ίσως και καθόλου – “Στο σώμα σου όλη νύχτα, να ξεδιψάσω από επιθυμία”.

Την πήρε τηλέφωνο την ίδια μέρα. Πίσω από τα νέα και τα σχέδια το άκουσε κι εκείνη “Το ξέρεις ότι ακόμα λιώνω, ακόμα επιθυμώ, ακόμα ξέρω ότι η λύτρωση στο κορμί σου δεν έχει όμοιο της”.

Βρεθήκανε ξανά, δεν βρεθήκανε, δεν ξέρω γιατί έχασα επαφή μαζί τους περίπου εκείνο το καλοκαίρι. Υποπτεύομαι όμως πως ότι και να έγινε πάλι το επόμενο πρωί, μετά από όλο το γαμήσι και τον έρωτα που αποζητούσαν ο ένας από τον άλλο, σηκώθηκε ένας από τους δύο, σκούντηξε τον άλλον στο ώμο και ρώτησε:
- Καφέ;
κι ο άλλος με τη γεύση του πρώτου ακόμα στο στόμα του έγνεψε
- Μμμμμμμ.

Μέχρι την επόμενη φορά.

κάπου κάποτε στο ίντερνετ..ποσο σχετικό.

Ομως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμα

Μου ζήτησες να σου πω για πιο λόγο

για πιο λόγο εγώ μαζί σου

σου είπα θα στα πω από κοντά

Δεν ξέρω αν θα βρεθούμε

την προηγούμενη φορά 

άργησες 2 χρόνια 

όποτε κάπου θέλω να γραφτεί

έτσι για να πω εγώ το είπα.

Εγώ για να ξέρεις θέλω μαζί σου ...

για τότε

για κείνον τον Αύγουστο

γιατί είσαι εσύ και δεν με νοιάζει τι θα φοράς , τι μουσική ακούς, που βγαίνεις, ποιες φιλάς

γιατί αρκεί να θέλουμε και οι δυο

γιατί με θυμώνεις

γιατί θα σε θύμαμαι ό,τι και αν γίνει

γιατί σε θέλω

γιατί μου είπες έχεις κλάψει για μένα

γιατί εχω κλάψει για σένα

γιατί έχω βάλει άπειρες φορές το τέλος 

γιατί με ανεβάζεις

γιατί πότε δεν είχαμε κάτι παραπάνω

γιατί αυτό μου αρκεί 

γιατί είσαι εσύ ρε γαμώτο

γιατί δεν σε ξέχασα

γιατί δεν με νοίαζει πότε θα σε ξαναδώ,αρκεί να έχω σίγουρο οτι θασε ξαναδω

γιατί δεν άρχισε ποτέ για να τελειώσει

γιατί κάποτε υπήρξε κάτι

γιατί έστω και αν άργησες μου έδωσες μια εξήγηση

γιατί ζήτησες συγνώμη

γιατί δεν έχει γιατί

γιατί με πλήγωσες

γιατί προσκάλεσες

γιατί θυμάσαι

γιατί με φίλησες ξανά

γιατί μου πες πως θες

γιατί κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμα..

πως μου ΄λειψες τόσο μείνε να νιώσω

''το θέμα δεν είναι αν έφυγε κάποιος αλλά ΑΝ θα επιστρέψει''

Με αφορμή το ΑΝ που είδα σήμερα στο σινεμά και χρειάστηκα χαρτομάντιλα για να βγω απ την αίθουσα σκέφτηκα το προφανές.

ΑΝ δεν είχα πάρει τις συγκεκριμένες αποφάσεις και τα πράγματα κυλάγαν ως έχουν ,ακόμα και αν έλεγα ''αν δεν είχα πάει τότε στο πάρτι της Βιοχημείας δεν θα σε γνώριζα και θα γλύτωνα'' ,τα πράγματα θα κύλαγαν έτσι ώστε μερικά πράγματα στη ζωή να ερχόντουσαν έτσι και αλλιώς στη ζωή μας ό,τι επιλογή και αν κάνουμε...τα πράγματα θα κυλήσουν όπως πρέπει να κυλήσουν άλλωστε.

ΑΝ φύγει μακριά σου ,θα πονέσεις ,θα κλάψεις ,θα φτάσεις στα άκρα και θα το βιωσεις. Θα ελπίζεις όμως,πάντα ελπίζουμε στην επιστροφή, ίσως γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε πως ο άλλος τα καταφέρνει χωρίς εμάς, ενώ σε εμάς αυτό φαντάζει αδύνατο.Δεν πονάει πότε τόσο η σκέψη ότι κάποιος έφυγε , πονάμε γιατί φοβόμαστε πως δεν θα γυρίσει.

ΑΝ αν αν ... δεν έχει σημασία να ξέρω τι θα γινόταν αν επέλεγα διαφορετικά σημασία έχει τι επέλεξα.Όλα μέσα στη ζωή είναι και ότι και αν συνέβη, αυτό θα συνέβαινε ακόμα και αν είχαμε δράσει αλλιώς .. ο θάνατος , ο έρωτας , οι δυσκολίες, οι μικρές χαρές, οι τσακωμοί  θα συνέβαιναν σε όλα τα αν του κόσμου .

καληνύχτα.


http://www.youtube.com/watch?v=nXb7lIGgtBY&feature=share

Είναι αμαρτία να το καταστρέφεις Ο, τι ζητά η ψυχή

''Οι έρωτες καρδία μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται ,για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό '' ...

Χθες επισκέφτηκα τον χαμένο μου παράδεισο

 ήταν εκεί λίγο αλλαγμένος λίγο ίδιος ,δεν ξέρω.

 2 χρόνια είναι αρκετά ,αλλά κάποτε πίστευα σε ένα ''ίσως κάποτε'' . 

Μεγαλώσαμε εμείς ,οι αποστάσεις , οι συνέπειες 

άλλα θα γινόταν κάποια στιγμή, 

θα ξανάνοιγα αυτό που τόσα χρόνια με κόπο έθαβα.

 Γιατί? Περιέργεια...Και ήταν.

Γαμώτο δεν μπορώ να γράψω συντονισμένα όταν μιλάω για το ασυντόνιστο.

Αντιμετώπισα το παρελθόν μου επιτέλους,

 εκείνος δεν ξέχασε ποτέ.

 Και τώρα δεν θα τον ξαναδώ αλλά δεν με πειράζει φτάνει που έγινε.

.και ήταν απ' τη μια τοοοσο διαφορετικά και απ την άλλη σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Με θες,

 όχι για να μαστε μαζί ,αυτό πλέον το ξέρω ,

 με θες διαφορετικά , εγώ σε θέλω για το τότε.

Αφού δεν γίνεται ποτέ να μαστε μαζί εγώ χαμογελώ που δεν ξέχασες,

 που ζήτησες συγνώμη.

Που τελικά ήρθες ξανά να με πάρεις απ' τη στάση

που ξαναμύρισα μετά απο 2 χρόνια το ίδιο αρωμα

που πήγαμε βόλτα με το καινούριο μηχανάκι

που είδα και το καινόυριο σου σπίτι.

Που κοιμήθηκα μαζί σου ξανά

που με φίλησες και μ αγκαλιασες πριν φύγω

που μου πες όπως τότε

''να προσέχεις''

...

Και το λεωφορείο δεν άργησε ,και στη διαδρομή χάζευα τις σταγόνες που ξέπλεναν .. που με ξέπλεναν..

Κάποιες νύχτες στους δρόμους σε τρακάρω τυχαία..

Είναι αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία...

Ενα απ' τα πρώτα πράγματα που είπες όταν σε γνώρισα και λάτρεψα ήταν ''πες μου να πάμε μέχρι το περίπτερο και θα σου πω βαριέμαι, πες μου να πάμε ταξίδι χωρίς τιποτα και θα σου πω φύγαμε..''. Ωρες ώρες είμαι χαζή.Μόνο εγω θα μπορούσα να πιστέψω τόσο εύκολα τα λόγια ενος άγνωστου.Και αλήθεια δεν με ενδιέφερε αν θα πηγαίναμε χιλιόμετρα και μακριά απ' την πόλη , ας με πηγαίναμε πλατεία και ας ταξιδεύαμε εκέι.Γίατι σε όσους εχω να δώσω φεύγουνε νωρίς? Γιατί μόνο εγώ αναζητώ το κάτι παραπάνω?..
Δυστυχως πια οι άνθρωποι δεν προσπαθουν,δεν δένονται, δεν βλέπουν λίγο παραπάνω,δεν κρατάνε λίγο παραπάνω.Αρκούνται στα εύκολα,εφήμερα,στα λίγα..δεν ξέρουν να αναζητούν.Και εγω κουράστηκα ,κουράστηκα να δίνω για ψίχουλα,κούραστηκα να ψάχνω ταξίδια και να ναυαγώ .Θέλω τη διαδρομή πάτος ,κόλαση , χάος και μια φίλη μου θα μου κάνει παρέα σ αυτό το ταξίδι.
Δεν το μετάνιωσες όπως είπες ότι μπορεί να γινόταν ,δεν γύρισες ..ούτε καν να κοιτάξεις.Και είμαστε χώρια και αντε τώρα να χωρέσουμε σε μια σταλιά μέρος..δυσκολεύομαι , δεν το έχω συνηθίσει.Και δεν αντέχω να σε δω φιλικά δεν γίνεται..δεν ξέρω αν ήταν έρωτας αυτό που ένιωσα ξέρω όμως ότι ήταν απόλυτο!

 Οχι δεν δεχομαι να φευγεις ετσι λες και δεν ηταν ποτε κατι για σενα οταν εσυ με εκανες να το δω σοβαρα ,οταν εσυ μου λεγες να ερθω και να παμε διακοπες,εσυ μου λεγες να μεινουμε σπιτι οι 2μας να μην δουμε κανεναν.Θα το εκτιμουσα να μην μου δινε τιποτα ,να μου δινε τα παντα στο παρον και τιποτα για το μετα, θα το γουσταρα και αμα τελειωνε δεν θα χα να του πω και τιποτα ..ομως τωρα εχω ,γτ τωρα μου σκοτωσε πολλα και εγω με τη σειρα μου πρεπει να σκοτωσω αλλα τοσα που ενιωσα για εκεινον..και ναι δεν το χω ξεπερασει αλλα πλεον νιωθω θυμο και πλεον μου το χαλασε ..ενας 23χρονος λυποταχτει και αδυνατει να αντιμετωπισει ενα ερωτευμενο 19χρονο? ...ειμαστε σαν τα μικρα παιδια ,αν μας μιλας για κατι ,μας το περιγραφεις μας, το δειξεις εμεις θελουμε να το αποκτησουμε θελουμε να γινει να συμβει ..το περιμενουμε.. αν παλι μας διξεις κατι και αμεσως το κρυψεις πισω απ την πλατη σου λεγοντας μας οτι ''ειν μαγικο εξαφανιστηκε'' θα χαρουμε και θα το πιστεψουμε..απλα μην μου ταζεις γιατι φθειρομαι και παντα μονη περιμενω και ποτε κανενας δεν ηρθε να ταξιδεψει εκει που μου εταζε..

 ...και ειναι και αυτο το ''να το ξεχασεις'' , κοιτα που φτασαμε να μην αντιδραμε και να λεμε δεν αξιζει τον κοπο ..μπορει για εκεινον οχι αλλα για σενα? για σενα αξιζε και αμα γινοταν παλι το ιδιο θα επελεγες..Μ αρεσουν τα λαθη τα σωστα με τρομαζουν..αλλα αυτη τη φορα?τι εγινε αυτη τη φορα?νομιζα ήμουν σωστη,είπες οτι ήμουν σωστη,ίσως να μην το εννοουσες..πήρες όλο το λάθος πανω σου για να μην εχω περιθώρια προσπάθειας .Το δικό μου λάθος θα μπορουσα να το διωρθωσω ,αλλα ήθελες να φυγεις οποτε τα φορτωσες όλα πάνω σου.Αλλα παντα φταινε και οι 2 απλα ο ενας πληγωνεται περισσοτερο..Και η καρδιά πονάει ΠΑΝΤΑ όταν ψηλώνει να το θυμάσαι μικρη μου καρδιά.

Στις ημέρες που σε θυμίζουν..μου λείπεις .

Δεν ήσουν εκεί 

δεν ήσουν πουθενά

αλλά μου περνάει

όσο δεν σε βλεπω

και γαμώτο δεν συμβαίνει συχνά αυτό.
και χάνομαι
και χάθηκες
μια τρύπα στο νερό
και δεν ταξιδέψαμε πουθενά.
Και σε εκείνο το μέρος
όλοι να σου μοιάζουν
και να μην θέλω κανέναν.
ΚΡΙΜΑ
για μένα
για σένα 
για μας.

κι ομως οι καλυτερες μερες ειναι αυτες που ακομα δεν ηρθανε
οι πιο ομορφες στιγμες ειναι αυτες που απτη μνημη μας σβησανε
τα πιο ομορφα λογια ειναι αυτα που ποτε μας δεν ειπαμε
τα πιο ομορφα ονειρα ειναι αυτα που ποτε μας δεν ζησαμε
οι καλυτεροι φιλοι ειναι αυτοι που στο χρονο χαθηκανε
οι πιο ομορφες αγαπες ειναι αυτες που ποτε δεν κρατησανε
οι πιο ομορφες λεξεις ειναι αυτες που ποτε δεν ειπωθήκανε
τα πιο ομορφα τραγουδια ειναι αυτα που ποτε δεν γραφτηκανε

Το προβλημά μου η υπερβολή μου ..και ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Χθές στην πλατεία, όταν ήρθα να σε βρω,

μίλαγες με έναν παράξενο τύπο.

Φορούσε κοντομάνικο πουκάμισο
βερμούδα , σαγιονάρες ,

δεν μίλαγε ελληνικά,

είχε μακρυά σγουρά μαλλιά 

και μακρυά γενιάδα

ξεχώριζαν τα μεγάλα πράσινα μάτια του .

Μας κοίταζε έντονα πολλές φόρες

μας παρατηρούσε..

Μου χαμογελάει και με ρωτάει αν μπορεί να κάτσει δίπλα μου

του λεω πως δεν χρειάζεται να ρωτά.

Αφού με ρώτησε για μένα 

ήταν σειρά μου να μάθω για εκείνον τον παράξενο τυπο που ήρθε εκέινο το βράδυ στην πλατεία.

Ηταν Κροάτης που ταξίδευε για 25 μέρες στην Ευρώπη μέχρι που έφτασε και στη χώρα μας
χωρίς καθόλου λεφτά σχεδόν, κάνοντας ωτοστόπ και ολομόναχος.

Τα πάιδια θα τον βόλευαν κάπου για να κοιμηθεί το βράδυ, όταν τον χαιρέτησα μου ευχήθηκε καλή τύχη.

Από μέσα μου σκεφτόμουν τι ελεύθερος άνθρωπος!

Εσύ μου θύμισες πως είναι...

Οι μέρες ξεχωριστές.

σήμερα και το πρωτοβρόχι

με βρήκε να κοιμόμαστε αγκαλιά

και μετά ζεστός καφές,

μ' αρέσει να σου φτιάχνω καφέ

είναι ωραία εδώ 

σήμερα μυρίζει και βροχή

και αγαπώ να περπατώ στην βροχή

...

ο μπάχαλος να μας δίνει χαιρετισμούς 

απ'την εκπομπή στο ίντερνετ,

και σε φωτογραφιές απ' την πλατεία

βρίσκομαι εκεί

και ας μοιάζει με λάθος..

ο κολλητός σου 

και

συγχωριανός μου

και 

μας φέρνει και σουβλάκια.

ο ποιητής στην πλατεία 

λεεί τα δικά του

κρίμα που αρκετοί δεν τον καταλαβαίνουν,

ζωγράφισες στο χέρι μου το όνομα σου

και από κάτω το δικό μου.

και ο τύπος με το περίεργο καπέλο

μου 'πε να σε προσέχω,

θα κάνω ότι μπορώ

απάντησα,

αν και δεν ξέρω αν είναι αυτή η σωστή απάντηση,

μου χρωστάς σινεμά

και 

εγώ μια μακαρονάδα.

και σ ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω ελεύθερη

και ας γκρινιάζω μέσα μου 

λέγοντας ,πνίξε με..

μου χαρίζεις στιγμές

Και τι πειράζει που τα παιδιά σπάσαν το καρπούζι ?

μύρισε καλοκαίρι όλη η πλατεία !! :)

Να βγει απ' τις σταχτες μου ξανά φωτιά

2 μήνες μαζί και συγχρόνως

χώρια 

και 

δεν ήξερα ότι θα τα κατάφερνα,

σόρρυ θα τα καταφέρναμε εννοώ 

και θα μαι εκεί 

 έχουμε τόσα πράγματα να κάνουμε

ανυπομονώ 

λίγο παραπάνω να κρατήσει.

..και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ένα τηλέφωνο σου

αρκεί για να με κάνει να χαμογελάσω !

Μην μου μιλάς για καλοκαίρια

Πού ?

Ας μου απαντήσει κάποιος

να πάω να τα βρω.

Έχουν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς

μαζί μου.

...

Όσα φέρνουν τα καλοκαίρια

θα στα πάρουν πίσω φεύγοντας

έτσι κάνουν.

Και όσο και αν έκρυβα

αυτά που μου έφερναν

αργά ή γρηγορα

τα βρίσκαν και μου τα παίρναν πίσω.

Τα καλοκαίρια μου τα ζώ στα καράβια

και πάντα μου χαρίζουν 

ηλιοβασιλέματα

σκηνές

μπύρες

αστέρια

κιθάρες

αλάτι

μαγιό

μαύρισμα

φρούτα

παγωτό

σκιά

ήλιος

τραγούδια

...

και κάπου υπάρχει ένα νησί,

το δικό μου νησί,

που φέτος

γούσταρα να το βλέπω νύχτα

και από ψηλά

να μην με δεις

να μην σε δω

Βλέπεις είναι μικρό νησί

δεν χωράει τόσες αναμνήσεις..

βλέπεις

δεν μας χωρά και τους δύο χωριστά

...

κι αν αφεθώ, να 'χουνε κάπου να με πάνε Και θ' αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω.

Το καλοκαίρι αυτό με πνίγει

μα γιατί με πνίγει ;

Αυτή η πόλη με πνίγει

η άσφαλτος καίει

οι πολυκατοικίες καταρρέουν πάνω μου

μέσ΄ τα τρόλεϊ δεν μπορώ ν' αναπνεύσω

Συνηθίζω αλλού

εκεί είναι ωραία 

εκεί είσαι εσύ

εκεί είναι καλοί άνθρωποι

εκεί είναι γνωστοί

εκεί δεν φοβάμαι

εκεί είσαι εσύ

Ποιος είσαι εσύ ;

και από που και ως που ;

αλλά ναι 

βαθιά μέσα μου το 'ξερα

πως να μην το 'ξερα άλλωστε

πριν καιρό το βλέμμα μου σταμάτησε σε εσένα

το ΄ξερα σου λέω.

Μετά ήρθε η απόσταση 

αλλά δεν πειράζει μωρό μου

θα το κάνουμε δύσκολο έτσι

και είναι ωραία τα δύσκολα

και θα μας δέσει αυτό

ήδη γίνεται

είναι νωρίς λέω στον εαυτό μου

δεν ακούει ,πάντα έτσι έκανε

μια ζωή γαμημένος ενθουσιασμός

ακατάπαυστη φαντασία

μια φίλη μου πε

''Ετσι είμαστε , έτσι θα σκεφτόμαστε, δεν φταίμε εμείς..

τα βιβλία ,αυτά φταίνε''

της χαμογελάω όταν μου το λεεί αυτο

Και κάτι τέτοια βράδια έξω 

μου λείπουν τα εφηβικά μου καλοκαίρια

Σήμερα δεν έπρεπε να μουν εδω

κάπου υπάρχει ένα νησί.

  

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει

Προχωράω γρήγορα,

χωρίς να ξεχνάω. 

Τελικά αυτό με γεμίζει στη ζωή 

αυτό θέλω να κάνω

να γνωρίζω ανθρώπους

να μου λένε τις ιστορίες τους

να συλλέγω στιγμές.

Μου ζήτησες να μείνουμε μαζί

όσο θα λείπω

με εμπιστεύτηκες 

και συνεχίζουμε

όσο πάει...

Είσαι και μεγάαααλος 

και εγω μπροστα σου 

μια σταλία

και δεν φοβάμαι

εκεί σ αυτά τα παράξενα μερη που πάμε 

κανέναν τους δεν φοβήθηκα 

απ'όσους μου γνώρισες

γιατί το είδα στα μάτια σου

απ'την πρωτη στιγμή 

δεν θα αφήνες να πάθω κάτι.

Και είσαι απ αυτους τους παράξενους τύπους

απ την πρωτη φορά που σε ειδα μ έκανες εντύπωση

και εκείνο το ταττου ...

που σε εξέπληξα όταν σου ειπα

''ξέρω τι είναι''....

Με κάνεις χαρούμενη 

με έκανες να το δω

με έκανες να το καταλάβω

ότι μπορω και καλύτερα.

Στο πριν ήμουν μονη μου

να προσπαθήσω για δύο.

Τώρα ξέρω πως 

έχω 

ΕΣΕΝΑ.. 

δε μ ενδιαφερει το τελος.Σου το χω πει πολλες φορες ,τ' ανθρωπακια σαν εσενα μετρουν το τελος.Εμενα μ αρεσει ν' αρχιζω

Η ζωή παντα θα με εκπλήσσει .

Η ζωή πάντα ξέρει καλύτερα.

Εφυγες

για πάντα απο εδώ,

εγώ έφυγα από εσένα.

και μετά εκείνος

να με θέλει

να με σέβεται

να με διεκδικεί

να με ανεβάζει

να με κάνει χαρούμενη

και εγώ κάπου στη μέση

να συνειδητοποιώ

ότι δεν με βγάζεις πουθενά

μπορεί να νιώθεις κατι 

αλλά δεν το βγάζεις

και κάτι που δε βγαίνει 

προς τα έξω 

δεν έχει ύπαρξη.

Εκείνος με έκανε να το δω

με έκανε να πιστεύω πως

''αξίζω κάτι παραπανω απ το γκρίζο ...''

τωρα αυτός ήρθε για να κάνει 

ό,τι περιμενα

να με ταξιδέψει

και ταξίδευουμε με τον ιδιο τρόπο

...