Θυμάμαι; Θυμάσαι;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ; 

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη..
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό..
αστέρι και σταθμός
ΘΥΜΑΣΑΙ;

 

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λέυκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη; 

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι; 

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
ΘΥΜΑΣΑΙ; 

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ'ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή; 

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμασαι όλα; 

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις
το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια. 

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος... 

Μπορεί...
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω...

ΕΛΑ

Θα μετρήσω ώς το δέκα ...
                                                                                                                                    Χ.Μπουλιωτης

Σαλπάρω, σαλτάρω..

Την ομορφιά τη βρήκα εδώ 

σε ένα καράβι με θέα τον Αργοσαρωνικό

ένας ήλιος να καίει

να νοσταλγώ το καλοκαίρι

κι όμως Νοέμβρης με βρίσκει εδώ 

ένα αεράκι με δροσίζει και μαθαίνω ν΄αγαπω

είμαι ερωτευμένη με τη ζωή

και καθώς μυρίζω την αλμύρα,

χαμογελάω γιατί δεν ξέρω τι φυλάει για μένα η μοίρα

κι ειναι η ζωη μια θαλασσα 

ανεξερεύνητο βυθο

αρκεστικα στα λιγα και εμαθα να τ' αγαπω

Γιατι ετσι ειμαι εγω 

δινω μια και βουτω

και μεθω

και δεν λεω σ αγαπω.

Ενας γλαρος θυμιζει ενα ονειρο μακρινο

και ποιος αραγε ξερει αν θα σε ξαναδω,αν ξανανιωσω,αν ξαναβρω

ενα αγγιγμα σου ,εναν αλλον μου εαυτο

και αρκει λιγος ουρανος να μου δωσει φως

και να λεω νταξει θα φτιαξει ο καιρος

Μα τωρα εχει λιακαδα ,ζω,προχωράω

μονη μου ναι ,τωρα νικαω

Ειμαι ερωτευμένη 

με τα πρωινά ,τα παιδιά,τα χαμόγελα,τα φιλία

τα καράβια ,τα βράδια,τα χάδια.

Δική μου η τύχη , 

τι σε νοιάζει εσένα

που είναι φορές που γουστάρω να τα τινάζω στον αέρα

και πάλι απ την αρχή

κάπου σε ένα νησί,

βρίσκω πάλι ζωή.

Έμαθα ν' αντέχω , 

απ' τα άσχημα να απέχω

και τώρα τ' αφήνω γιατί βρήκα λιμανι

λιγο το μυαλο και η καρδια να ξεθυμανει.

Μια θάλασσα 

ένα νησί

να 'ταν ολη μου η Ζωή

την ομορφιά ν'αγγιζει

παραδεισο να μου θυμίζει.

Something sexy about the rain..

και απόψε οι φαντασία θα πάρει φωτιά.. έχετε αναρoτηθεί
γιατί όταν βρέχει
θέλουμε το άλλο ''μισο''
δίπλα μας??
γιατί φανταζόμαστε
να φιλιομαστε στη βροχή
και πολλές φορές το έχουμε ζήσει
κιόλας
γιατί θέλουμε τα βρεγμένα κορμιά μας να γίνονται ένα
πάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου?
και να βρέχει.. δυνατά δυνατά δυνατά

Να ΄χει λιακαδα να μην σε σκεφτομαι..

Αν θυμάμαι πίστευα πως έχεις το καλοκαίρι μέσα σου αλλά εγώ χρειάζομαι ήλιο βλέπεις για να ξεχνάω...και γαμώτο χθες ένας φίλος μου είπε θα χει καλό καιρό αύριο..σκέφτομαι θετικά είναι καλοκαιρινή μπόρα!!Ορίστε θα κάτσω μέσα και μου βγήκε σε καλό γιατί αποφάσισα να γράψω επιτέλους..Είναι λίγο αμήχανο το πρώτο κείμενο..βρέχει και μάλλον θα συνεχίσει ...Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει τη χαρά μου  όλα είναι καλά τώρα και ίσως να συνήθισα και τη βροχή....

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι, σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μού’ μαθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,

αξημέρωτη ανάγκη εσύ,

βραδύγλωσση βροχή,

σαν πρόθεση ναυαγισμένη

κάτι μακρύ να διηγηθεί

και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,

νοσταλγία δισύλλαβη,

ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφή

και σαν μοιρολατρία,

τόση βροχή για μια απουσία,

τόση αγρύπνια για μια λέξη,

πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή

μ’ αυτή της τη μεροληψία

όλο εσύ, εσύ, εσύ,

σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ