άτιτλο

 τώρα όντως? 
Πως βρέθηκα εδώ?
καλαικαιρινή βδομάδα με άδεια στην άδεια Αθήνα.

σκεφτόμουν αυτό το '' η λύπη σου δίνει έμπνευση''
έγραφα κυρίως για να ξεσπάσω
έγραφα γιατί ήθελα να με διαβάσουν

είπα θα γράψω γιατί είμαι χαρούμενη και έτσι γουστάρω.

έχω 2 χρόνια να γράψω , για αυτό αυτό το χάλι.
 ε και ...

δύο χρόνια μετά .
είμαι ακόμα ρομαντική .
εχώ βρει έναν άνθρωπο που δεν θα μιλησω για αυτόν γιατί εδω μέσα ειναι σαν νεκροταφείο 
και όσοι έχω αναφέρει έχουν μείνει στο παρελθόν .
συμπαθώ πολύ λιγότερο τους ανθρώπους
είναι ικανοι για τα πιο τρομακτικά πράγματα .
οι άνθρωποι δεν αλλάζουν  βελτιώνονται ή προσπαθούν τουλάχιστον .
η μιζέρια των ανθρώπων παρατηρείται έντονα και μυρίζει άσχημα .
η εφηβεία έχει φύγει για τα κάλα 
αλλά ακόμα τα καλοκαίρια χορεύω στα νησιά .
μου την δίνουν οι σοβαροφανείς .
μετραμε μειον στις εξόδους
στις νεες φιλιες
στο πολυ ποτό 
, νταξει οι μπυρες με τον κολλητο δεν έχουν μείον,
στο τσιγάρο 
λέγε με και φλώρο καμμιά φορά δεν με πειράζει 
αρκετά, και ποιος ξέρει αν θα έχει συνέχεια ... εχω μια συνέχεια να ζήσω.