''Οι έρωτες καρδία μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται ,για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό '' ...
Χθες επισκέφτηκα τον χαμένο μου παράδεισο
ήταν εκεί λίγο αλλαγμένος λίγο ίδιος ,δεν ξέρω.
2 χρόνια είναι αρκετά ,αλλά κάποτε πίστευα σε ένα ''ίσως κάποτε'' .
Μεγαλώσαμε εμείς ,οι αποστάσεις , οι συνέπειες
άλλα θα γινόταν κάποια στιγμή,
θα ξανάνοιγα αυτό που τόσα χρόνια με κόπο έθαβα.
Γιατί? Περιέργεια...Και ήταν.
Γαμώτο δεν μπορώ να γράψω συντονισμένα όταν μιλάω για το ασυντόνιστο.
Αντιμετώπισα το παρελθόν μου επιτέλους,
εκείνος δεν ξέχασε ποτέ.
Και τώρα δεν θα τον ξαναδώ αλλά δεν με πειράζει φτάνει που έγινε.
.και ήταν απ' τη μια τοοοσο διαφορετικά και απ την άλλη σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Με θες,
όχι για να μαστε μαζί ,αυτό πλέον το ξέρω ,
με θες διαφορετικά , εγώ σε θέλω για το τότε.
Αφού δεν γίνεται ποτέ να μαστε μαζί εγώ χαμογελώ που δεν ξέχασες,
που ζήτησες συγνώμη.
Που τελικά ήρθες ξανά να με πάρεις απ' τη στάση
που ξαναμύρισα μετά απο 2 χρόνια το ίδιο αρωμα
που πήγαμε βόλτα με το καινούριο μηχανάκι
που είδα και το καινόυριο σου σπίτι.
Που κοιμήθηκα μαζί σου ξανά
που με φίλησες και μ αγκαλιασες πριν φύγω
που μου πες όπως τότε
''να προσέχεις''
...
Και το λεωφορείο δεν άργησε ,και στη διαδρομή χάζευα τις σταγόνες που ξέπλεναν .. που με ξέπλεναν..
